به گزارش قدس آنلاین، زمانی که می‌گویید «خون جلوی چشمام را گرفته» یا «کارد بزنی خونم در نمی‌آد» شما خشمگین هستید. خشمی که تبعات مختلفی مانند آزار و اذیت دیگران، شکستن یا پاره کردن وسایل منزل، دشنام دادن، تحقیر کردن و... یا حتی فریاد زدن و رنجاندن به همراه دارد. البته باید از یاد نبرد که گاهی عواقب ناشی از این عصبانیت، بیش از قربانی شدن شخصیت یا آبروی شما تلفات خواهد داشت و منجر به دردسرهای بزرگ و جدی زیادی می‌شود. عصبانیت، جزو جدانشدنی زندگی افراد است و تنها نحوه برخورد شخص در مهار آن است که می‌تواند موجب بروز یا کنترل عصبانیت شود. کنترل خشم و عصبانیت می‌تواند زندگی مان را زیر و رو کرده و از ما یک برنده بسازد.
کنترل خشونت فرمول واحد ندارد
یک روان‌شناس و عضو هیئت علمی دانشگاه امام حسین(ع) با بیان اینکه خشم و خشونت از ابتدا همراه بشر بوده است به خبرنگار ما می‌گوید: با این وجود به نظر می‌رسد که خشم و عصبانیت این روزها بیشتر شده است، اما اعلام افزایش میزان آن در کشور نیاز به کارهای پژوهشی و بنیادی دارد.
علت اینکه یک مادر به فرزندانش پرخاشگری می‌کند، در صورت نبود مشکلات فیزیکی، نوع باورهای غلطی است که در ذهن او وجود دارد. باورهایی که تولید خشم و پرخاشگری می‌کند. دکتر احمد ایزدی اضافه می‌کند: از آنجا که در افراد مختلف و به دلایل گوناگون خشم اتفاق می‌افتد، نمی‌توان یک راه‌حل واحد برای همه پیشنهاد و ارائه کرد. در یک جامعه، پرخاشگری چند علت کلی دارد که متناسب با این علت‌ها راه‌های برخورد و کنترل با خشم و پرخاشگری نیز متفاوت می‌شود. دسته‌ای از افراد به خاطر شرایط بدنی و اشکالاتی که در مغز و غدد داخلی آن‌ها به وجود می‌آید پرخاشگر می‌شوند که طبیعتاً برای اصلاح شرایط نامساعد بدنی نیاز به دارو درمانی، ورزش کردن و تغییر رژیم غذایی است.
این استاد دانشگاه با اشاره به تأثیر شرایط محیطی بر آرامش افراد می‌گوید: شرایط محیطی نامناسب، تولید رفتار نامساعد می‌کند که به نظر می‌رسد در ایران، عامل بروز عصبانیت‌ها تأثیر این عوامل باشد. شرایط بد محیطی مانند شرایط نامساعد اقتصادی، شغلی، بیکاری، طلاق و... تولید خشم و پرخاشگری می‌کند. در این دسته افراد، دارو تأثیر نداشته و بهبود شرایط محیطی می‌تواند به درمان خشم کمک کند.
اندکی صبر...
دکتر ایزدی در ادامه به اهمیت آموزش مهارت‌های لازم در ارتباطات اشاره کرده و می‌گوید: از عوامل عمده پرخاشگری در خیابان، منزل و محیط‌های کاری، نداشتن آموزش و مهارت لازم برای کنار آمدن با مسائل و حل مشکلات است. بیشتر مردم هر چند که در آموزه‌های دینی بارها به صبوری کردن توصیه شده است اما صبوری را نیاموخته‌اند. حتی محیط‌ها و مراحل مختلف زندگی مانند درس و دانشگاه، کار، ازدواج و... این مهارت آموزش داده نمی‌شود. ضمن اینکه دلیل عمده دیگر در کنار این سه علت، نوع تفکر و اندیشه افراد است. این استاد دانشگاه اضافه می‌کند: علت اینکه یک مادر به فرزندانش پرخاشگری می‌کند، در صورت نبود مشکلات فیزیکی، نوع باورهای غلطی است که در ذهن او وجود دارد. باورهایی که تولید خشم و پرخاشگری می‌کند. افرادی که مطلق‌اندیش، کمال‌گرای منفی یا خودخواه ادراکی هستند به لحاظ تفکر و اندیشه معمولاً آمادگی بیشتری برای پرخاشگری نسبت به دیگران دارند و برای کنترل پرخاشگری این افراد باید در باورها و نگرش‌ها تغییر ایجاد کرد. راهکاری که در روان‌شناسی به شناخت درمانی تعبیر می‌شود.
هنگام مواجهه با فرد عصبی چکار کنیم؟
عضو هیئت علمی دانشگاه امام حسین(ع) با تقسیم روش‌های مقابله با خشم و پرخاشگری به روش‌های آنی، میان مدت و بلند مدت می‌گوید: مواردی که به آن‌ها اشاره شد، معمولاً در دوره‌های میان مدت و بلند مدت قرار می‌گیرد. اما هنگام مواجهه با یک فرد عصبی آن‌ها کاربردی ندارند. او توضیح می‌دهد: هنگام مواجهه با یک فرد عصبی، نیاز به روش‌های خاصی داریم که مهم‌ترین آن تکنیک فرار از موقعیت است. با این روش می‌توان از حوادث بزرگ جلوگیری کرد. ضمن آنکه بر اساس آمارها، بیشتر قتل‌ها و ضرب و جرح‌هایی که اتفاق می‌افتد به خاطر قرار گرفتن در این موقعیت‌هاست.
روش دیگر این است که نباید با افراد دهن به دهن گذاشت. فرد عصبانی حرف‌های غیرمنطقی می‌زند و ما تلاش می‌کنیم کاری کنیم تا حرف‌های منطقی بزند. این کار در روش‌های کوتاه مدت جواب نمی‌دهد، بلکه در این طور مواقع باید اجازه داد شخص عصبی حرف بزند، چرا که همین حرف زدن‌ها سبب می‌شود خشمش از طریق حرف زدن تخلیه شود.
دکتر ایزدی به افزایش گردش خون و داغ شدن بدن شخص عصبی اشاره کرده و بیان می‌کند: باید به تغییر وضعیت فرد عصبانی کمک کنیم. به طور مثال اگر او نشسته است، او را بخوابانیم. اگر ایستاده است، سعی کنیم او را بنشانیم. علاوه بر آن کمک کنیم بدن فرد خنک شود و نوشیدنی خنکی به او بدهیم.
این استاد دانشگاه در پایان توصیه می‌کند: از تکنیک‌های مهم در مواجهه با فرد عصبانی، عدم تجمع است. اگر فردی بخواهد این وضعیت را مدیریت کند باید تلاش کند، افراد دور فرد عصبانی جمع نشوند. زیرا این تجمع از نظر روان‌شناسی اجتماعی، بخصوص در محیط‌های عمومی همنوایی ایجاد کرده و ممکن است شرایط را بدتر کند.
نظر شما